از جمله صفات برجسته هر انسان جوینده تعالی و کمال امانت داری است . این صفت یک صفت انسانی است و جزو نخستین مصادیق حقوق اجتماعی است . این خصیصه پیش از اسلام نیز مورد احترام بوده است . همین موضوع بیانگر این است که امانت داری ملائم با طبع و سرشت آدمی است همان گونه که پیامبر اسلام ( ص ) نیز بدان متصف بوده اند . امانت داری جزو مواردی است که اسلام نیز آن را اکیداً مورد امضاء و سفارش خود قرار داده است .
خداوند متعال درباره ضرورت امانت داری می فرمایند : « ان الله یأمرکم أن تودو الامانات إلی أهلها ... » ؛ « خداوند به شما فرمان می دهد که امانت ها را به صاحبان آن برسانید ... »
امام صادق ( ع ) آن را نشانه شیعه می داند و می فرماید : « شیعتنا اهل الوفاء و الامانة » ؛« شیعیان ما اهل وفای به عهد و امانت داری هستند » .
امانت در لسان آیات و روایات منحصر در امانت های مالی نیست بلکه محدوده وسیع تری دارد . همچنان که امام رضا ( ع ) در روایتی نورانی کسی که در امانت خیانت ورزد را از جرگه شیعیان خارج می داند « لیس منا من خان مؤمنا » ؛ « کسی که به مؤمنی خیانت ورزد از ما نیست » .
چه بسا خیانت در امانت روشن ترین مصداق خیانت است ؛ خواه این خیانت در امانات الهی صورت گیرد خواه در امانات مردم . بزرگ ترین امانت امانت الهی است که انسان موظف به حفظ آن است . نقل شده امیرالمؤمنین هر گاه بر سجاده نماز می ایستاد رنگ مبارکش تغییر می نمود . وقتی از ایشان می پرسیدند : شما را چه شده است ؟ می فرمود : « هنگام ادا کردن امانت الهی است ؛ همان امانتی که خدا بر آسمانها و زمین عرضه کرد ولی آنان از پذیرش آن عاجز ماندند .»
ارسال توسط علیرضا پاکدل
آخرین مطالب
